چکیده:
براستی معماری به چه سویی پیش می رود؟ و این مسیری که در آن گام برداشته ایم آیا مسیر پیشرفت است و یا حقیقتا در حال پسرفت در آن هستیم؟ و آیا هنوز می توان از معماری گذشته به عنوان منبعی غنی الهام گرفت و به مراحل عالی تری قدم نهاد؟
در این مقاله تلاش شده است تا با نگاهی به دست آوردهای امروز و داشته های دیروز به مسیری دست یابیم که فردایی روشن تر را برایمان رقم زند...
در حقیقت این بحث تلاشی است برای بهتر دیدن آنچه که خود داریم و غافل از آن، گاها برای بدست آوردنش، نگاه به اطراف و دنیای غرب می اندازیم. منابعی که خود سالهاست از نزدیک دیده و با تمام وجود لمس نموده و بعضا با آن زندگی کرده ایم اما باز هم با این وجود بی توجه به آنها گام برداشته ایم و سعی در طی مسیری داشته ایم که گذشتگانمان سال ها قبل بهتر از ما طی نموده اند و چه بسا همین نزدیکی بیش از حد است که ما را از توجه به آنها دور ساخته است.
مقدمه:
با توجه به اینکه مصرف انرژی در فضاهای زیستی بسی افزون تر از آنی است که در حمل و نقل رخ می دهد و اینکه اگر به صرافت افتاده باشیم که ساخت و ساز تا چه حد می تواند بر استفاده بهینه از این انرژی تاثیر گذار باشد و اگر بر این عقیده باشیم که این امر، حقیقتا بر عهده ما معماران است، اینجاست که به کیفیت و کمیت انرژی خواهی بنا حساس می شویم. اقلیم پذیری، میزان انرژی خواهی، آسایش گرمایی، همه و همه از مهم ترین ملاحظات معمار تلقی می شوند که در دنیای امروز بسیار فزونی یافته است.
معماری های تک (High-Tech) یا معماری با فناوری پیشرفته (Advanced-Technology) سبکی از معماری است که در دهه 1970 در اروپا و آمریکا ظهور کرد این معماری، برای به تصویر کشیدن هرچه بیشتر نقش و جایگاه تکنولوژی و صنعت ،از فن آوری و صنعت پیشرفته روز دنیا در طراحی ساختمان استفاده میکرد. اسم این سبک برای اولین بار در سال 1979 در کتابی به نام در این کتاب صدها تصویر از نحوه بکارگیری پیشرفت های صنعتی روز در کارهای طراحان و معماران، وجود دارد. در دهه 1970 پیشرفت های تکنولوژیکی و علمی تاثیر بسیار زیادی بر جوامع زمان خود داشت. این پیشرفت ها با سفر به ماه و قدم گذاشتن نیل آرمسترانگ بر آن در سال 1969 به اوج خود رسید. این تحولات علمی به نوبه خود موجب تغییر دید مردم و بطور خاص تغییر نوع نگرش معماران در استفاده هرچه بیشتر از تکنولوژی های روز شد. از دید معماران های تک، ساختمانهای امروزی باید نمایش دهنده عصاره فکری و تکنیکی عصر حاضر یعنی تکنولوژی باشد. بنابراین، یکی از اهداف روشن و بارز این معماری، زیاده روی در اجزای صنعتی ساختمان با در معرض دید قرار دادن آنها بود، زیرا از نظر آنها جنبه های تکنیکال، خلق کننده زیبایی ساختمان هستند. یکی از بارزترین نمونه های این زیادهروی، مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو در پاریس است. مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو - Pompidou Cultural Centre ادامه مطلب ....
" High-Tech: Industrial style and source book for home" مطرح شد.
معماری پایدار یا معماری محیطی، طراحی و ساخت بر اساس ملاحظات محیطی، و با استفاده از مصالح بومی و محلی میباشد.
که مهمترین سرفصلهای آن را عناوین "معماری اکو - تک"، "معماری و انرژی" و "معماری سبز" تشکیل میدهد.[مفاهیم: توسعه پایدار چیست؟]
معماری پایدار - که در واقع زیرمجموعه طراحی پایدار است - را شاید بتوان یکی از جریانهای مهم معاصر به حساب آورد که عکسالعملی منطقی در برابر مسایل و مشکلات عصر صنعت به شمار میرود. برای مثال، 50 درصد از ذخایر سوختی در ساختمانها مصرف میشود که این به نوبه خود منجر به بحرانهای زیست محیطی شده و خواهد شد. بنابراین، ضرورت ایجاد و توسعه هرچه بیشتر مقوله پایداری در معماری بخوبی قابل مشاهده است.
معماری پایدار، مانند سایر مقولات معماری، دارای اصول و قواعد خاص خود است و این سه مرحله را در برمیگیرد:
صرفه جویی در منابع، طراحی برای بازگشت به چرخه زندگی و طراحی برای انسان که هرکدام آنها استراتژیهای ویژه خود را دارند.
شناخت و مطالعه این تدابیر، معمار را به درک بیشتر از محیطی که باید طراحی آن را انجام دهد، میرساند.